کد مطلب:270686 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:216
راه های شناخت ائمه
حضرت برای این دو ویژگی اهل بیت (علیهم السلام) ـ مایه حیات دانش، و سبب مرگ و نابودی نادانی بودن ـ نشانه وعلامت ذكر می كند، تا مردم به حقیقت علم ودانش آنان رهنمون شوند. این نشانه، حكمِ همراه با حكمت آنها وحلم ورزیدن در برخوردها، می باشد كه حكم و امر و حكمت آن ها، از علم شان خبر می دهد ـ در خطبه (239) به جای حكم، حلم آمده ـ و حلم آن ها شما را به علم شان راه می برد. زندگی و برخورد ائمه (علیه السلام)، چه در مقام حكم، و چه در زمان حلم ورزیدن، نمونه هایی از رهیابی به وسعت دانششان دارد.
عمر در هفتاد مورد كه حضرت علی (علیه السلام) او را از ظلم و جهالت رهاند، می گوید:
«لولا علی لهلك عمر» [1] .
«اگر علی (علیه السلام) نبود، عمر هلاك شده بود».
برخورد امام حسن (علیه السلام) از چنان وسعت وظرفیتی برخوردار است كه مرد شامی را وادار به اقرار به امامت او می كند.
«ابن ابی العوجاء» در برخورد با «مفضل» پس از آن كه وی، با برخورد تندش ادعا می كند شاگرد جعفر بن محمد (علیهما السلام) است، از حلم و وسعت علم امام سخن می گوید.
سكوت ائمه (علیهم السلام)، از استواری منطق و بیان آن ها حكایت دارد. سكوت آن ها بیان است و نگاه آن ها فریاد. انسان های دارای برهان قوی و روشِ جامع، با تأمل هستند. و سكوت آن ها، ما را به حكمت های بیان شان می كشاند.
ظاهر آن ها آیات و نشانه هایی است كه حق را می نمایاند. آن ها عبدِ رهیده از هر تعلقی هستند و هرگز با دین و ربّ مخالفتی ندارند. عصیان كه نمونه ای از پلیدی است، از آن ها دور است. زیرا مخالفت با حق، یا از ناآگاهی است و یا از زیاده طلبی; و امام چون از وسعت آگاهی برخوردار و میراننده جهل می باشد، جهل از او دور است، و چون از هر تعلقی به جز حق آزاد، از هر لذتی به غیر ذكر حق بیزار است و زیاده طلبی ندارد.
اهل بیت (علیهم السلام) با دین مخالفت ندارند و از آن رو كه آگاه و آزادند، در دین هم، با هم اختلاف ندارند و همه نور واحد هستند. پایه ها و تكیه گاه دینند، و دین را از اختلاف حفظ می كنند و مانع فرو ریختن و از هم پاشیدگی دین اند. ضامن انسجام و یك پارچگی دینند. آنان نه تنها اختلاف برانگیز نیستند، بلكه تنها كسانی اند كه در اختلافات و فتنه های تیره وتاریك، انسان ها به آن ها اعتماد می كنند وبا آنان به امنیّت می رسند. اهل قرآن با هیچ كس قرابتی ندارند و تنها با دین و رسول و قرآن هم سویند. آن ها مورد اعتمادند و از آن ها باید هدایت و نجات را خواست، زیرا:
«هُم وَلائج الاِعتِصام» [2] .
«آنان محرم اسرار و محل اعتمادند»
عمر در هفتاد مورد كه حضرت علی (علیه السلام) او را از ظلم و جهالت رهاند، می گوید:
«لولا علی لهلك عمر» [1] .
«اگر علی (علیه السلام) نبود، عمر هلاك شده بود».
برخورد امام حسن (علیه السلام) از چنان وسعت وظرفیتی برخوردار است كه مرد شامی را وادار به اقرار به امامت او می كند.
«ابن ابی العوجاء» در برخورد با «مفضل» پس از آن كه وی، با برخورد تندش ادعا می كند شاگرد جعفر بن محمد (علیهما السلام) است، از حلم و وسعت علم امام سخن می گوید.
سكوت ائمه (علیهم السلام)، از استواری منطق و بیان آن ها حكایت دارد. سكوت آن ها بیان است و نگاه آن ها فریاد. انسان های دارای برهان قوی و روشِ جامع، با تأمل هستند. و سكوت آن ها، ما را به حكمت های بیان شان می كشاند.
ظاهر آن ها آیات و نشانه هایی است كه حق را می نمایاند. آن ها عبدِ رهیده از هر تعلقی هستند و هرگز با دین و ربّ مخالفتی ندارند. عصیان كه نمونه ای از پلیدی است، از آن ها دور است. زیرا مخالفت با حق، یا از ناآگاهی است و یا از زیاده طلبی; و امام چون از وسعت آگاهی برخوردار و میراننده جهل می باشد، جهل از او دور است، و چون از هر تعلقی به جز حق آزاد، از هر لذتی به غیر ذكر حق بیزار است و زیاده طلبی ندارد.
اهل بیت (علیهم السلام) با دین مخالفت ندارند و از آن رو كه آگاه و آزادند، در دین هم، با هم اختلاف ندارند و همه نور واحد هستند. پایه ها و تكیه گاه دینند، و دین را از اختلاف حفظ می كنند و مانع فرو ریختن و از هم پاشیدگی دین اند. ضامن انسجام و یك پارچگی دینند. آنان نه تنها اختلاف برانگیز نیستند، بلكه تنها كسانی اند كه در اختلافات و فتنه های تیره وتاریك، انسان ها به آن ها اعتماد می كنند وبا آنان به امنیّت می رسند. اهل قرآن با هیچ كس قرابتی ندارند و تنها با دین و رسول و قرآن هم سویند. آن ها مورد اعتمادند و از آن ها باید هدایت و نجات را خواست، زیرا:
«هُم وَلائج الاِعتِصام» [2] .
«آنان محرم اسرار و محل اعتمادند»
[1] الغدير: ج 3، ص 97، طبع دار الكتاب بيروت. [اين كلام را صاحب الغدير از 12 مأخذ اهل سنّت نقل مي كند].
[2] شارحان نهج البلاغه «وليجه» را كه مفرد «ولائج» هست، به معناي پناهگاه گرفته اند، در حالي كه «وليجه»، به كسي مي گويند كه از اهل تو نباشد، ولي تو به او اعتماد كني.
خداوند در سوره توبه آيه (16) نهي مي كند از اين كه انسان غير از خدا و رسول و مؤمنان ـ آل بيت (عليهم السلام) ـ را «وليجه» قرار دهد.